فعالیت‌های خاص می‌تواند منجر به درد بازوی سمت چپ گردد که در نهایت در صورتی که این بیماری درمان نشود می‌تواند منجر به درد شدید بازو یا ضعف در این ناحیه گردد و نیازمند انجام اقدامات مؤثر به منظور جلوگیری از تشدید بیشتر بیماری می‌باشد. در این‌جا، برخی از علل رایج مربوط به این بیماری را مطرح می‌کنیم.
 

علل درد بازوی سمت چپ

در زیر برخی از عللی که می‌تواند منجر به درد و ضعف بازو گردد، ذکر شده است:
* حرکت مکرر مچ دست چپ می‌تواند منجر به سندروم یا بیماری تقاطع شود که باعث درد بازو می‌شود.
 

* وضعیت تاندونیت در بازوی چپ که در نتیجه، التهاب تاندون می‌تواند منجر به درد بازو شود.

* التهاب کیسه‌های کوچک نزدیک مفصل بازو یا آماس کیسه‌های مفصلی می‌تواند باعث درد ملایم یا شدید بازو گردد.

* بازوی شکسته سمت چپ یا مچ دست چپ باعث درد شدید بازو و ضعف این ناحیه می‌گردد.

* آسیب‌های کششی در بازوی سمت چپ می‌تواند علت دیگر ضعف و درد بازو باشد.

* آسیب شبکه بازویی منجر به درد و ضعف بازو هنگامی‌که گروهی از اعصاب پاره می‌شوند می‌گردد.

* پیچ خوردگی بازوی چپ می‌تواند باعث درد و ضعف بازو گردد.

* بیماری دیگری گه منجر به ضعف بازو می‌شود، سندرم خروجی قفسه سینه است که عمدتاً به واسطه‌ی آسیب‌های فیزیکی رخ می‌دهد.

* سندروم تونل کارپ نیز می‌تواند باعث ضعف دست و ساعد دست چپ گردد.

* کشش سر و گردن دور از شانه هنگام انجام بازی‌های ورزشی می‌تواند باعث ایجاد احساس شوک الکتریکی در فرد شود که این امر باعث ضعف بازو می‌گردد.

* عفونت بازو نیز می‌تواند باعث خستگی گردد.

* فقدان وجود ماهیچه در منطقه بازو و برخی اختلالات عضلانی دیگر می‌تواند منجر به ضعف بازو گردد.

* بیماری‌های مؤثر بر فیبرهای عصبی نورالوژی نوع سمپتوماتیک نامیده می‌شود که می‌تواند باعث درد و مورمور شدن بازو گردد.

* احساس فشار در قفسه سینه همراه با درد بازوی سمت چپ نشانه‌ای از حمله قلبی می‌باشد.


درمان

درمان ضعف بازو وابسته به علل بیماری می‌باشد. اکثر موارد می‌تواند در خانه درمان شود و به کمک به کار گیری این روش‌ها درد بازو در طول دوره ی یک هفته تسکین می یابد. اما در برخی موارد کمک‌های ذکر شده در زیر مورد نیاز است.
 
مراقبت خانگی
* تلاش به منظور استراحت بازو تا حد ممکن و نشستن در موقعیتی که به بازوهای شما فشار وارد نشود.

* به منظور کاهش درد و ضعف بازو، چند روز به مدرسه یا محل کار نروید. بنابراین، آن بازو می‌تواند استراحت کافی را انجام داده و زمان کافی برای بهبودی را داشته باشد.

* محدود ساختن حرکت بازوها

* جهت تسکین درد و تورم، تکه یخ فشرده‌ای را 2 تا 3 مرتبه در روز بر روی منطقه‌ی آسیب دیده‌ی بازو قرار دهید.

*به منظور کاهش مقدار تورم بازو، بازوهای خود را به سمت بالا بگیرید. چند بالش را تکیه گاه بازوی خود کرده و بازو را در سطح بالایی نگه دارید.
 

هنگام دنبال کردن مراقبت های پزشکی در صورتی‌که موارد زیر مشاهده شد با پزشک مشورت کنید:
* درد بازوی سمت چپ در طول یک هفته بعد از دنبال کردن مراقبت‌های خانگی بهتر نشد.

* در صورتی‌که علائمی مانند تورم، درد و قرمزی بدتر شد.

* در صورتی‌که دارای آسیب شبکه بازویی بودید و در عرض یک ماه بهبود نیافت.
 
در صورت بروز علائم زیر بلافاصله به پزشک مراجعه کنید:
* در صورتی‌که تورم و درد شدید در بازوی خود مشاهده کردید.

* در صورتی‌که شاهد مشکل در حرکت دادن بازوی خود بودید.

* در صورتی‌که دارای یک آسیب ناگهانی بازوی خود با صدای شکستگی بودید.
 
در صورت بروز موارد زیر به دنبال کمک‌های پزشکی اورژانسی باشید:
* در صورتی‌که احساس مور مور شدن بازوی سمت چپ داشتید یا کمر درد یا درد در ناحیه شانه بلافاصله رخ دهد و همراه با احساس درد در ناحیه قفسه سینه باشد.

* در صورتی‌که احساس تغییر شکل در استخوان بازو با ناحیه مچ دست داشتید.

* در صورتی‌که متوجه هر گونه جراحت و خونریزی بزرگ شدید.
 
افراد عمدتاً هنگامی‌که بازوهای آن‌ها در معرض فعالیت‌های شدید بدنی قرار می‌گیرد، احساس ضعف در ناحیه بازو خواهند داشت. در چنین مواردی، می‌توانید از مراقبت‌های پزشکی خانگی و استراحت بازو به منظور کاهش درد استفاده کنید. با این‌حال، مراقبت‌های خاص ذکر شده در بالا نیازمند توجه پزشکی فوری می‌باشد.
 

سندروم پروناتور ترس

عصب محیطی که از طریق ساعد و دست حرکت می‌کند می‌تواند در نقاط مختلفی در امتداد مسیر خود فشرده شود. سندروم پروناتور ترس که شامل فشرده سازی عصب محیطی در مچ دست است، شایع‌تر از سندروم پروناتور ترس بوده که در نتیجه فشرده سازی عصب محیطی نزدیک آرنج ایجاد می‌شود.
 

علل بروز سندروم پروناتور ترس

عصب محیطی می‌تواند در آرنج و یا در بخش نزدیک ساعد، هنگامی‌که عضله پروناتور ترس فشاری را بر روی آن اعمال می‌کند، فشرده شود. این عصب معمولاً بین دو سر عضله عمدتاً به واسطه‌ی حرکات تکراری دست فشرده می‌گردد. عضله پروناتور ترس نقش مهمی را در انجام اقداماتی مانند چرخش بر روی کف دست و یا پشت دست ایفا می‌کند. گیر افتادن عصب به واسطه استفاده مکرر و یا استفاده بیش از حد از این عضله صورت می‌گیرد. مشاغل خاصی مانند استفاده مداوم از ابزار نجاری، حرکات آبشاری در ورزش‌هایی مانند تنیس، بدمینتون و حرکات بیس بال باعث بروز حرکات مکرر می‌گردد. ماساژ درمانی به آزاد شدن و افزایش طول عضله پروناتور ترس کمک خواهد کرد. انجام ورزش زیاد می‌تواند منجر به بروز بیماری سندروم PTS گردد. تونوس عضلانی می‌تواند منجر به بروز آسیب به عصب محیطی گردد. به طور مشابه، توسعه نوارهای فیبری در عضلات می‌تواند منجر به فشرده سازی عصب میانی گردد. ناهنجاری‌های ساختاری خاص یا فشار بیش از حد بر روی عصب توسط ساختارهای دیگر در بازو مانند ضخیم شدن پهن‌زردپی دوسری می‌تواند منجر به گیر افتادن عصب میانی در منطقه آرنج شده و همین موضوع می‌تواند باعث بروز سندروم پروناتور ترس گردد.
 

علائم سندروم پروناتور ترس و آزمایشات صورت گرفته در این زمینه

از آن‌جا که عصب میانی در اندام‌های فوقانی مسئول احساس در پوست کف دست، شست، انگشت میانی، انگشت حلقه و استخوان‌های مچ دست می‌باشند، گیر افتادن عصب نه تنها علائمی را در نزدیک ساعد و آرنج نشان می‌دهد، بلکه علائمی را در دست نیز نشان می‌دهد. اکثر علائم مشابه با علائم سندروم تونل کارپ می‌باشد چون یک عصب در هر دو مورد نقش دارد. درد و احساس سوزنی شدن در ساعد، کف دست و انگشتان شایع‌ترین علائم سندروم پروناتور ترس می‌باشد. شما ممکن است حرکات محدودی را در انگشتان خود مشاهده کنید چون سیگنال‌های مغز از طریق نقطه فشرده شده عبور نمی‌کنند. افرادی که از بیماری سندروم تونل کارپ رنج می‌برند اغلب درد زیادی را در شب تحمل می‌کنند، اما افراد مبتلا به سندروم پروناتور ترس درد چندانی در طول شب ندارند. حرکت در ناحیه مچ دست معمولاً علائم سندروم پروناتور ترس را تشدید نمی‌کند. درد مشابهی به واسطه‌ی سندروم پروناتور ترس در ساعد نیز تجربه می‌شود در صورتی‌که در سندروم تونل کارپ درد در ناحیه ساعد تجربه نمی‌شود.
 
تست ساده پروناتور ترس به تشخیص این بیماری کمک می‌کند. در این تست پزشک از شما می‌خواهد که بایستید و بازوی خود را در زاویه‌ی 90 درجه در به سمت آرنج خم کنید. در این شرایط پزشک آرنج شما را با یک دست حمایت کرده و با دست دیگر سعی می‌کند که ساعد شما را به آرامی بچرخاند به طوری‌که عضلات پروناتور منقبض شوند. در صورتی‌که در این مواقع احساس درد یا ناراحتی داشتید، این موضوع پیشنهاد می‌دهد که عصب میانی شما بین سر عضله پروناتور فشرده شده است. تست الکترومیوگرام که شامل شوک‌های الکتریکی خفیف و سوزن‌های الکتریکی می‌باشد می‌تواند به شناخت آسیب عصبی در مورد عصب آسیب دیده کمک کند.
 

شیوه‌های درمان سندروم پروناتور ترس

از آن‌جا‌ که سندروم پروناتور ترس شامل فشرده سازی عصب بین عضله می‌باشد، ماساژ درمانی می‌تواند به کاهش علائم این بیماری کمک کند. تشخیص دقیق می‌تواند به شناسایی منطقه مناسب برای ماساژ کمک کند. ماساژ درمانی به آزاد شدن و افزایش طول عضله پروناتور ترس کمک خواهد کرد. در موارد شدید، جراحی توصیه می‌شود. تقریبا 50 درصد از بیماران مبتلا به سندروم پروناتور ترس در عرض 4 ماه با شیوه‌های مختلف درمانی بهبود می‌یابند. ماساژ و انجام تمرینات ورزشی مناسب باعث جلوگیری از تشدید وضعیت می‌گردد. اما برخی بیماران ممکن است در عرض 18 ماه تا 5/2 سال بعد از چنین درمان‌هایی بهبود یابند. این بیماران نیازمند استراحت دادن کافی به عصب و عضله آسیب دیده می‌باشند. اغلب جراحی شامل کاهش فشار بر روی عصب در همه‌ی مکان‌های احتمالی در امتداد مسیر عصب می‌باشد.
 
تشخیص درست بیماری نقش مهمی در بهبود سریع سندروم پروناتور ترس ایفا می‌کند. این‌که آیا درد در ناحیه کف دست یا انگشتان به واسطه سندروم پروناتور ترس یا سندروم تونل کارپ ایجاد شده توسط پزشک مشخص می‌گردد. سپس تنها درمان صحیح باید در این زمینه برنامه ریزی شود. بنابراین، در صورتی‌که شما درد قابل توجهی را در دست و ساعد خود مشاهده کردید، بلافاصله به پزشک مراجعه کنید.
 
منبع: Pragya T - Leena Palande – Healt Hearty